Bruno, de granny-square pikkedief

Ik wist zo zeker dat ik al genoeg vierkantjes had gehaakt voor een mooie kussenhoes. Echt 100 procent zeker was ik van mijn zaak.
Ik kon me nog precies herinneren hoe ik de vierkantjes al had uitgelegd zoals ik ze aan elkaar wilde naaien. Alle negen. Ik had er echt negen. Maar toch lagen er maar acht vierkantjes op de eettafel tafel toen ik vanmorgen verder wilde gaan met mijn projectje.

Ik begon echt aan mijzelf te twijfelen. Had ik me dan vergist... tja dat moest dan wel. Dus vol goede moed begon ik gewoon een nieuw vierkantje te haken.

Ik was al bijna klaar toen ik opeens merkte ik dat het verdacht rustig was in ons appartement. Mijn vriend was naar het werk, en de papegaai zat op zijn stokje... maar de grootste onruststoker bij ons in huis was nergens te bekennen. En dus besloot ik zelf maar eens op zoek te gaan naar de dappere dwergpincher.
En wat zag mijn oog!!?

Ik heb wel eens verhalen gehoord dat huisdieren steeds meer op hun baasjes gaan lijken... ik had niet gedacht dat mijn liefde voor haken en haakwerkjes ook onze hond zou besmetten.

Maar goed, ik heb hem dat vierkantje toch maar laten houden om lekker te knauwen, want het was al helemaal nat gezeverd door die kleine deugniet. En tja, dat is niet echt lekker voor een kussen.

En eerlijk gezegd, vond ik het ook wel heel erg schattig om te zien. Die kleine smiecht met zo'n 'uh oh' blik in zijn oogjes.

Nee, ik heb hem zijn nieuwe speeltje maar laten houden, ik ga toch niet liggen op een kussen nat van hondenkwijl, hij vond het zo leuk en ik had de andere toch bijna af.
En de leuke foto's maken een heleboel goed. Niet dan?

Betrapt!!