Vrijdag de dertiende

Ik ben over het algemeen helemaal niet zo'n bijgelovig type. Ik heb toch altijd het gevoel gehad dat mijn hoofd vrij stevig op mijn schouders staat (hoewel ik er soms mee in de wolken loop) maar dat gedoe dat 'zwarte katten', 'lopen onder ladder' en natuurlijk 'vrijdag de dertiende' ongeluk zouden brengen daar geloofde ik nooit zo in.

Maar, vanaf een aantal jaren geleden ben ik daar toch een beetje anders over gaan denken. Het begon met het sneuvelen van mijn computer, wat ik destijds weet aan een interne fout of een virus. Maar de 'ongeluksdag' daarop ...precies hetzelfde met de computer die ik had aangeschaft nadat de vorige was gesneuveld.
Ik weet het aan toeval, tot mij later datzelfde jaar opviel... toen ik mijn dagboek nalas (ja ik houd al mijn hele leven dagboeken bij) dat beide computers mij in de steek lieten op vrijdag de dertiende.

Ik gaf dit keer toeval de schuld en ging verder met mijn gewone leventje.

Maken wij een sprong in de tijd en ik citeer uit mijn dagboek:

Wat een K&*@!!! dag (die censuur staat overigens niet in mijn dagboek) vandaag fietste ... (naam van de jongen waar ik destijds verliefd op was) naast mij naar huis en toen ging mijn voorwiel los! Ik ben als een lompe prima ballerina over mijn stuur geknikkerd.

En de herinneringen keerde één voor één terug. Hoe ik die middag met een bloedneus en een gebarsten lip terug was gelopen naar school om de wonden uit te spoelen.
En mijn Prince Charming? Die was zo galant om te stoppen... om me uit te lachen en vervolgens door te fietsen naar huis. Het spreekt vanzelf dat het tussen ons nooit meer iets is geworden.

Ik ben soms nogal moeilijk te overtuigen en dus schoof ik dit keer de schuld op mijn oude krakkemikkige fiets (die in feite nog geen jaar oud was en in tip-top conditie ...pijn maakt mij onredelijk.)

Jaar daarop en vrijdag de dertiende viel ergens in de winter. Bij de school liep een sloot die knoerhard bevroren was. Mijn klasgenoten, in de pauze van onze proefwerkweek, waren heerlijk aan het schaatsen. Nou had ik in mijn hele leven nooit genoeg moed gehad om op het ijs te lopen, en die dag... die vrijdag de dertiende, besloot ik mijn eerst stappen te zetten. Maar glibberen deed het niet... nee! Kraken deed het, en voor ik het wist was mijn rechterbeen verdwenen onder het ijs.

Snel hielpen mijn klasgenoten me terug op de kant en al bibberend heb ik die middag mijn proefwerk natuurkunde gemaakt, mijn been helemaal gewikkeld in theedoeken en dassen.

Dat was het moment waarop het begon... mijn afkeer voor vrijdag de dertiende. De dag waarop ik me begon af te vragen. Zou vandaag dan echt ongeluk brengen.

Vandaag is het weer zo ver en hoewel ik mezelf liever had verscholen onder de dekens om zo deze dag over te slaan, heb ik mezelf toch uit bed weten te slepen. En hoe, vraag ik je begon mijn dag?

Een mailtje van de streekfair, wij mogen niet komen omdat onze producten niet streekgebonden zijn, de 'volger' teller is versprongen van 61 naar 60 :(
En *snif snotter snuif* ik ben echt snipverkouden. In één nacht! Gisteren kon ik nog door mijn neus ademen en nu niet meer.

Ik denk dat ik me vandaag maar met een redelijk veilig handwerkje bezig ga houden.